Dit zijn veel voorkomende vragen welke ons worden gesteld. Wij hopen dat u de antwoorden bruikbaar en informatief vindt.

Hoe kan ik lid worden bij een Okinawa Goju-Ryu karateschool of dojo?

Er zijn diverse dojo’s (scholen) in Nederland, zie Dojo-overzicht. Maak een afspraak om eens te komen kijken of voor een proefles. De Sensei (spreek uit senseej = leraar) zal u graag van dienst zijn. De meeste dojo’s staan toe dat u eerst enkele proeflessen neemt en dan hoeft u nog geen karatepak te kopen. Een trainingsbroek een een wit T-shirt zijn voldoende. Uiteraard wordt er blootvoets getraind, met kort geknipte nagels en zonder sierraden.

Vanaf welke leeftijd kan men beginnen met Karate?

Dit hangt af van de dojo: de meeste hebben een lesprogramma voor jonge kinderen vanaf ca. 6 jaar, maar er zijn ook enkele dojo’s waar alleen les wordt gegeven aan studenten en volwassenen. Uiteraard wordt de training aangepast aan de leeftijd en de conditie.

Om goed karate te leren kan men het beste jong beginnen als het lichaam nog in de groei en flexibel is, maar we hebben ook beginners van 40 en 50+ jaar. De traditionele karate technieken zijn op elke leeftijd aan te leren.

Moet ik fit zijn om te kunnen trainen?

Dat helpt wel, maar het hoeft niet. De instructeur zal de training aanpassen aan uw conditie en gesteldheid. Het is juist de bedoeling dat u door serieus en regelmatig trainen fitter wordt. Door deze traditionele karate-training ontwikkelt u een hele speciale vorm van kracht en uithoudingsvermogen. Zelfs een geoefend hardloper kan moeite hebben met een karateles omdat andere spiergroepen worden aangesproken.

Hoe vaak moet ik trainen?

Minimaal twee keer per week en in de aanloop naar examens tenminste drie keer per week. Minder geeft te lange pauzes waardoor het lichaam als het ware terug valt in de oude staat. Zoals met alle zaken in het leven hangt het ook af van uw mogelijkheden. Daarnaast kan men ook overtraint raken als men niet voldoende rust neemt. Uw instructeur kan u hierin het beste begeleiden.

Kan ik geblesseerd raken?

Ja, maar waarschijnlijk geniet u er niettemin toch van. Misschien een verrassing voor u, maar in traditioneel karate worden niet vaak en normaliter ook geen ernstige blessures opgelopen: voetbal staat wat dat betreft met stip op nummer 1.

Het basisprincipe van elke sport is: “no pain – no gain” ofwel u zult moeten afzien als u werkelijk wat wilt bereiken. Om bijvoorbeeld van student, welke jarenlang alleen zijn vingers op een computer toetsenbord of smart phone heeft getraind, tot zwarte band Goju-ryu karateka te komen, kost jaren van inspanning, zweet, spierpijn en afzien, maar u ziet uzelf wel steeds beter worden.

Okinawa goju-ryu kent bewust geen full-contact sparren, dus dat voorkomt al een heleboel. Maar u zult af en toe spierpijn hebben, soms iets verrekken of verzwikken en soms kan een techniek net iets te ver worden doorgezet met bijvoorbeeld een blauwe plek of een kapotte lip als gevolg. Vele karateka’s zijn u voorgegaan en hebben niet opgegeven.

Kan ik ook trainen met een handicaps, verwonding of gezondheidsproblemen zoals diabetes?

Ja, afhankelijk van uw toestand zal Karate uw conditie en gesteldheid toch kunnen verbeteren. Uiteraard vergt dit aanpassing van u en van de Sensei, dus goede communicatie over uw situatie, wat wel en niet kan is belangrijk. U zult misschien niet zo snel vorderen als uw medeleerlingen, maar bedenk dan dat u dit uitsluitend voor uwzelf doet. Raadpleeg altijd uw arts, in twijfelgevallen kan een medische keuring nodig zijn.

Hoe lang duurt het voordat ik een zwarte band krijg?

Een band krijg je niet, die moet je verdienen. Voor jeugd duurt het minimaal 4 jaar. Senioren hebben minimaal vijf jaar nodig omdat er veel meer technieken, traditionele krachttraining en theorie bij komt kijken.

In Okinawa werden vroeger geen banden gebruikt. Pas nadat dit systeem bij het Judo was ingevoerd is men schoorvoetend het bandensysteem gaan overnemen. Reden voor de terughoudendheid is, zoals Sensei Morio Higaonna zegt: “het leidt vaak tot een bovenmatig gevoel van trots en soms jaloezie: dus het tegenovergestelde van de karaktereigenschappen die martial arts training in een student behoort te ontwikkelen. Het doel is training, niet het vergaren van zoveel mogelijk banden of graden”.

Okinawa goju-ryu karate is een compleet systeem met veel inhoud: het kost tijd om dat over te brengen en aan te leren. Een minder goed aspect van de huidige samenleving is dat men tegenwoordig alles zo snel en zo makkelijk mogelijk wil bereiken. Sommige scholen beloven dat u een zwarte band kunt halen in de helft van de tijd, of u krijgt ‘m als u een nationale wedstrijd heeft gewonnen. Maar wat is dan de inhoud van die graduatie?

De IOGKF-Nederland zet in op kwaliteit. We geven geen graden weg, u krijgt ‘m pas als u ‘m verdiend heeft. Evenzo laten we leerlingen pas op gaan voor een examen als we er redelijk zeker van zijn dat ze het examen ook kunnen halen. Gaanderweg zult u er achter komen dat Karate-do een levensweg is en dat die weg belangrijker is dan het eindresultaat. Het bereiken van de eerste zwarte band betekent dat u een “true beginner” bent zoals op Okinawa wordt gezegd. Hierna wordt de training nog veel interessanter…het laat u niet meer los.

Wat examens betreft: op de meeste scholen worden elke 6 maanden examens gehouden. Voor de jeugd soms wat vaker om ze gemotiveerd te houden en regelmatig een tastbaar bewijs te geven van hun progressie.

Wat is de hoogste zwarte band of Dan-graad?

De hoogst gegradueerde leraar in onze stijl is Sensei Morio Higaonna die in 2007 zijn 10e dan ontving. In traditioneel karate-do is dat de hoogst bereikbare graduatie en het is dan ook een grote eer. Er bestaan ook stijlen die een ander graden-systeem hanteren en verder gaan dan 10e Dan. Deze graduaties kunnen niet zo maar onderling worden vergeleken.

Waarom is Traditioneel Karate geen Olympische sport?

De meesters van de meeste traditionele organisaties zijn op dit onderwerp behoorlijk eensgezind. De kern van elke traditionele zelfverdedigingskunst is een effectief zelfverdedigingssysteem dat over vele honderden jaren is ontwikkeld. Een van de primaire doelstellingen is het beschermen en bewaren van deze kennis voor toekomstige generaties.

Er is consensus dat acceptatie van Karate als een olympische sport een nieuwe regelgeving vereist welke de essentie van de traditionele kunst ernstig verzwakt. Zo’n wijziging zou conflicteren met de primaire doelstellingen zoals het behouden van de originele trainingsmethoden en de zelfverdedigingstechnieken van de vroegere grootmeesters. Dit verklaart de weerstand tegen de omvorming van traditioneel Karate tot een olympische sport.

Dat wil niet zeggen dat er geen groeiende beweging is in diverse splintergroeperingen die graag willen dat men met Karate in de Koreaanse voetsporen treedt om het geaccepteerd te krijgen als olympische sport. Maar men hoeft alleen maar te kijken naar de onverenigbare doctrines en meningsverschillen tussen de twee belangrijkste Taekwondo bonden, namelijk de WTF (Olympisch) en de ITF (traditioneel), om tot de conclusie te komen dat een behoorlijke prijs moet worden betaald voor de jacht op het goud.

Gelukkig is er ruimte genoeg voor beiden, en mocht Karate in de toekomst alsnog worden toegelaten, dan aan u de keus welke doctrine u wilt volgen.

Wat is Karate?

Er heerst een overdreven en verwrongen beeld van Karate door sensationele berichtgeving in de pers en ook door de manier waarop televisie en de filmindustrie omgaan met Karate. De term “vechtsport” is een voorbeeld van verkeerde terminologie. Wij trainen een traditionele zelfverdedigingskunst en vechten niet voor de sport: we verdedigen onszelf als het niet anders kan.

Karate is een traditionele ongewapende zelfverdedigingskunst, ontstaan om zich te kunnen verdedigen tegen rovers en dergelijken. De traditionele Karatestijlen zijn allen terug te voeren naar China alwaar de eerste zelfverdedigingssystemen zijn ontstaan. Vandaar zijn ze via Okinawa -vroeger een zelfstandig koninkrijk – en later na de Amerikaanse overwinning op Japan vanaf 1945 verder verspreid geraakt, met name in de jaren 50.

Vroeger werd in besloten kring getraind en werd de kennis alleen aan enkele van de meest kundige en betrouwbare leerlingen doorgegeven. Begin 1900 begon men zich in Okinawa zorgen te maken over de expansiedrift van Japan. Men voorspelde zware tijden en dacht dat het een goed idee was om Karate te gebruiken om de bevolking fysiek en mentaal sterker te maken. Nadat begin 1900 in Okinawa voor het eerst les werd gegeven op middelbare scholen is men ook gaan nadenken over naamgeving en samenwerking.

De drie belangrijkste Okinawaanse stijlen en hun grondleggers zijn:

Okinawa:

1. Goju-Ryu –  Chojun Miyagi
2. Shorin-Ryu – Sokon Matsumura
3. Uechi-Ryu – Uechi Kanbun

In Japan zijn later nog de bekende stijlen Shotokan, Shito-ryu en Wado-ryu ontstaan.

Het Okinawa Goju-Ryu is een stijl met een directe lijn naar een Chinese grootmeester, te weten Ryu-Ryu-Ko. Via de Sensei’s Kanryo Higaonna, Chojun Miyagi, An’ichi Miyagi en Morio Higaonna is de kennis voor ons beschikbaar gekomen. Sensei Chojun Miyagi wordt daarbij gezien als de grondlegger omdat hij de stijl heeft gesystematiseerd en de huidige naam heeft gegeven.

Kenners geven aan dat het succes van Okinawa Goju-ryu met name te danken is aan het feit dat wordt vastgehouden aan de originele trainings- en lesgeefmethoden. Dit is een belangrijk aspect in een wereld waarin zo vele stijlen hun weg zijn kwijtgeraakt na de eerste grote verspreiding in de jaren 1950.  Een zelfverdedigingskunst heeft altijd nieuwe leerlingen nodig om te kunnen voortbestaan, maar niet tot elke prijs. Gelukkig zijn de meeste leerlingen in staat om te aan te voelen of er op een goede wijze met een stijl wordt omgegaan.

Een belangrijk aspect van de IOGKF is dat een Nederlandse leerling op dezelfde wijze les krijgt als een goju-ryu leerling in een ander land. Er slechts minimale verschillen in aandachtspunten, de essentiele training en inhoud is en blijft hetzelfde. Hierdoor zijn de diverse seminars en internationale stages altijd een groot succes.

Het fundamentele commitment om de traditionele trainingsmethoden in stand te houden is niet misplaatst, noch beperkt het verdere ontwikkeling. De reden waarom wij traditie volgen en in stand houden is omdat deze trainingsmethoden – ontwikkeld over honderden jaren toen zelfverdediging meer noodzaak was om te overleven in plaats van een hobby….nog altijd uitstekend werken in deze moderne tijd. Niemand heeft een betere methode gevonden voor al datgene wat goju-ryu te bieden heeft. Dat de IOGKF het goed doet blijkt wel uit de enorme groei en de positieve kritieken op onze stijl.